مردی که به کلمات زندگی باردیگر می داد
کاراموند: «محمدرضا پرهیزگار در ترجمه وسواس داشت و از این که کتابی را منطبق با فرهنگ لغت ترجمه کند، بیزار بود.»
فرزاد صدری، روزنامه نگار در یادداشتی که با عنوان «برای استاد پرهیزگار؛ مترجمی که به کلمات زندگی باردیگر می داد» در پی درگذشت محمدرضا پرهیزگار، استاد دانشگاه، مترجم و نویسنده نوشته و در اختیار ایسنا قرار داده، آورده است:
«نوشتن از استادی که پای ثابت محافل ادبی و فرهنگی شیراز بود، خیلی مشکل است. استادی که وسواس عجیبی در ترجمه داشت و زبان را موجود زنده ای می دانست که به پرستاری و مراقبت نیاز دارد.
عطر شیرین توتون کاپیتان بلک استاد رضا پرهیزگار به مشام همه دانشجویان بخش زبان و ادبیات انگلیسی دانشگاه شیراز آشنا بود اما بر خلاف بوی توتون پیپش که همه جا می پیچید، شخصیتی آرام داشت و اهل سروصدا نبود. گوشه دنج اتاقش می نشست و آرامش را با عطر توتون معروفش گره می زد!
در ترجمه وسواس داشت و از این که کتابی را منطبق با فرهنگ لغت ترجمه کند، بیزار بود. انگار می خواست هر اثری را با قلم خود نویسنده ترجمه کند و درست مانند خود او بنویسد!
ترجمه خوب در نگاه استاد ترجمه ای بود که بر دانش زبان متکی است و در مقایسه با اصل اثر امانت داری در حد اعلایش صورت گرفته است.
استاد پرهیزگار دستی هم بر شعر داشت و گاهی که با واژه ها گرم گرفته بود، در محفل ادبی «یاران یکشنبه» شعر می خواند تا با گرمای واژه هایش محفل ادبی دوستانش را گرم تر کند.
استاد پرهیزگار در روزهای آخر قرن ۱۴ بلندترین شعرش را در آخرین ماه سال سرود و در آستانه بهار به دیار سایه ها سفر کرد تا شیراز در آستانه نوروز با یکی از بهترین شهروندانش خداحافظی کند و دانشگاه شیراز عزادار مردی باشد که که از آرامش دنیوی به آرامش ابدی کوچ کرد.»
منبع: كاراموند
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب