سردار فضلی نیروهایش را چطور نجات داد؟
به گزارش کاراموند برای فرمانده تیپ لحظات سختی بود. او باید تصمیم می گرفت که چه کار کند. نا امیدی بر همه ما مستولی شده بود و هیچ کس راه نجاتی را برای گردان علی اکبر متصور نبود. دقیقا همان لحظات، یکباره حاج علی فضلی تصمیمش را گرفت.
به گزارش کاراموند به نقل از ایسنا، سردار معز خادم حسینی از فرماندهان لشکر ۱۰ سیدالشهدا(ع) در خاطره ای درباره سردار حاج علی فضلی روایت می کند: در عملیات منطقه شرهانی، گردان حضرت علی اکبر(ع) به خط زده بود. الحاق با گردان دیگر، حاصل نشده بود و حدودا گردان در محاصره قرار گرفته بود. لشکر دشمن که موسوم بود به «لشکر طلایی»، با تیپ ما (تیپ ۱۰ سیدالشهدا(ع) درگیر شده بود و گردان علی اکبر (ع) در دل آن لشکر طلایی رفته بود.
بهار سال ۱۳۶۵ بود. عملیات در منطقه شرهانی از اول شب شروع شده بود. درگیری خیلی سختی به وجود آمده بود و کار گره خورده بود. تمام نیروهای گردان علی اکبر (ع) در آستانه شهادت یا اسارت بودند. چیزی به سپیده بامداد نمانده بود. من بعنوان فرمانده گردان حضرت زینب(س) رفته بودم قرارگاه که از حاج علی فضلی کسب تکلیف کنم. نیروهایم در منطقه دیگری درحال انجام مأموریت بودند.
دقیقا همان لحظه که من در قرارگاه بودم، لحظات بحرانی عملیات شرهانی بود. چهار پنج ساعت از درگیری شدید گردان علی اکبر (ع) می گذشت. برای فرمانده تیپ لحظات سختی بود. او باید تصمیم می گرفت که چه کار کند. ناامیدی بر همه ما مستولی شده بود و هیچ کس راه نجاتی را برای گردان علی اکبر متصور نبود. دقیقا همان لحظات، یکباره حاج علی فضلی تصمیمش را گرفت. بلند شد ایستاد و خطاب به آن حدود ۲۰ نفری که در محل ستاد حضور داشتند، اظهار داشت: «همگی آماده شوید برویم بزنیم به خط! ما باید خودمان این گردان را از محاصره دربیاوریم و صحنه جنگ را عوض نماییم.»
سر و صدای همه بلند شد. مسئول ادوات، مسئول توپخانه، مسئول بهداری، مسئول اطلاعات، فرمانده گردان هایی که آنجا بودند و همه شروع کردند به مخالفت. همه می گفتند: «حاج آقا! شما بمان. ما می زنیم به خط.» حاج علی اما قبول نکرد و اظهار داشت: «نه. به نظرم می رسد که هم اکنون باید خودمان وارد صحنه جنگ شویم.» هرچه بقیه اصرار می کردند، بی فایده بود. یکی دو نفر، که بعدها خودشان به شهادت رسیدند، رفتند جلو و دست های حاج علی را گرفتند تا مانع رفتنش شوند، اما او با سماجت، دست آنها را پس زد و رفت سوار ماشین شد.
حاج علی به راننده اظهار داشت: «حرکت کن.» راننده هم مثل بقیه، نمی خواست ایشان را به خط مقدم ببرد. اظهار داشت: «من نمی روم حاج آقا!» حاج علی هم راننده را کنار زد و با آن که یک چشمش جانباز بود و بویژه در تاریکی خوب نمی دید، خودش نشست پشت فرمان و ماشین را روشن کرد. فرماندهان که دیدند نمی توانند جلودار ایشان شوند، خودشان را رساندند و سریع پریدند توی ماشین تا حداقل همراهی اش کنند.
من هم ازجمله کسانی بودم که پریدم پشت ماشین و حاج علی فضلی هم آغاز کرد به رانندگی و رفت تا دل آتش. درگیری خیلی شدید بود. هوا کم کم داشت روشن می شد. حاج علی با همان یک چشم و دید محدودش، می تازید و می زد به قلب دشمن.
همین طور که مسیر ناهموار و پر از پستی و بلندی را پیش می رفتیم، در حین بالا رفتن از تپه با همان تویوتا بودیم که از روبرو هم تانک دشمن مقابلمان قرار گرفت. لوله تانک درست مقاب لمان بود. شلیک هم کرد اما، چون تویوتا پایین تر از آن بود، به ما برخورد نکرد. حتی در همان لحظات هم ذره ای ترس در وجود حاج علی وجود نداشت. ما هم وقتی صحنه مواجهه تویوتا با تانک را دیدیم، دست به کار شدیم و هرکسی با هر چه که به دستش رسید، آغاز کرد تیراندازی به سمت تانک و توانستیم به فضل خدا و شجاعت سردار فضلی، آن تانک و تانک های بعدی را منهدم نماییم.
در طول آن ۲۰ دقیقه که شاید ۲۰ بار درگیری شدید از همه جهت داشتیم، حتی لحظه ای تردید و ناامیدی در چهره فرمانده تیپ ندیدیم. به این ترتیب، معبری باز شد و باقی مانده نیروهای گردان علی اکبر (ع) را توانستیم عقب بکشیم.
منبع: karamond.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب