ناگفته های پوران درخشنده از پرنده كوچك خوشبختی
كاراموند: پوران درخشنده با یادآوری خاطراتی از فیلم «پرنده كوچك خوشبختی» از بازیگران كودك فیلم هایش اظهار داشت كه با وجود مشكلات جسمی به یك الكو و قهرمان تبدیل شدند.
به گزارش كاراموند به نقل از ایسنا و به نقل از روابط عمومی موسسه «خورمهر» كارگردن فیلم «پرنده كوچك خوشبختی» در بیان خاطراتی از زمان ساخت این فیلم و انتخاب بازیگر كودكش اظهار داشت: در «پرنده كوچك خوشبختی» همه با هم زندگی كردیم و روزهای تلخ و شیرین زیادی داشتیم. بازیگر فیلم تنها هشت سال داشت كه او را از مدرسه ناشنوایان انتخاب كردیم. دختری پرخاشگر و ناسازگار. پس از اینكه او را برای این نقش انتخاب كردیم او تصمیم گرفت همراه من بیاید و با من زندگی كند، از خانواده اش خداحافظی كرد و اسباب اثاثیه و عروسك هایش را برداشت و به خانه من آمد. با عنایت به محدودیت های ارتباطی كه بین ما وجود داشت فیلمنامه را از اول تا آخر برایش مثل قصه می خواندم و آن را با هم كار می كردیم. برایم سخت بود كه بتوانم خیلی از مفاهیم را برایش باز و تفسیر كنم مثل غش كردن كه نمی دانستم چگونه باید آن را برایش توضیح دهم، ازاین رو تمام لحظات فیلم را از اول تا آخر برای او بازی كردم و با بازی كردنم توانستم به او بفهمانم مفهوم و معنای صحنه ها چیست.
درخشنده در ادامه با اشاره به یكی از صحنه های فیلم بیان كرد: در یكی از صحنه ها كه «ملیحه» (بازیگر كودك) با دیدن یك ماشین اسباب بازی باید حالش بد می شد من هر تلاشی كردم نتوانستم صحنه را برای او توضیح دهم ضمن اینكه آن زمان برای نخستین بار با یك تهیه كننده بخش خصوصی كار می كردم كه می خواست بازیگری شنوا در فیلم بیاورد، اما من می خواستم بازیگری ناشنوا داشته باشم. برای آن صحنه انرژی زیادی گذاشتم و تمام حالت های غش را برای او بازی كردم. این درحالی بود كه ملیحه به شدت ترسیده بود ولی وقتی این صحنه را بازی كرد همه در پشت صحنه برایش دست زدند.
وی با اشاره به حضور زنده یاد هما روستا در این فیلم اظهار داشت: این دومین كار سینمایی و تجربه و فرصت خوبی برای من بود تا با هنرمند بزرگی مثل هما روستا كار كنم. روش كاری من مثل تئاتر مرتب و منظم است و شامل روخوانی و دورخوانی و تمرین های مختلف می گردد. خانم روستا تا دیروقت شب سر صحنه می ماند و آقای سمندریان با فرزندشان كه آن زمان كوچك بود آنجا می آمدند تا ایشان بتوانند سر صحنه به بهترین شكل نقش را ایفا كنند. تمرین های خیلی زیادی داشتیم كه خوب بود و تماشاگران هم از نتیجه آن استقبال كردند. ساخت این فیلم هم فرصت خیلی خوبی برای من شد چون كه توانستم مسیر كاری همراه با وسواس بیشتری را جلو بروم.
درخشنده درباره وجود جنبه های روانشناختی در تمامی آثارش و همینطور نوع ارتباطش با بازیگر ناشنوای فیلم بعد از آخر فیلمبرداری اظهار داشت: من به روانشناسی و مسائل مربوط با آن علاقه مندم چون بدون شناخت روان انسان ها نمی توانید مشكلات آن ها را نشان دهید، به همین خاطر باید دنبال چیزی بگردیم كه به انسان ها لطمه وارد كرده است. در مورد عطیه (كه با خانواده و فرزندانش در نشست حاضر بود) باید بگویم تمام تاثیری كه باید روی او می گذاشتم در طول فیلمبرداری انجام شد و اصلاً او بعد از فیلمبرداری یك آدم دیگری شده بود. زمان فیلمبرداری هم او را از خودم جدا نمی كردم و نمی گذاشتم كسی روی او تاثیر بگذارد تا از فضایی كه شب و روز برایش ساخته بودم جدایش كند. بعد از آخر فیلمبرداری اتفاقات خوبی برای او افتاد؛ در درس هایش پیشرفت كرد و گویشش بسیار بهتر شد چون برای صحنه آخر فیلم كه باید حرف می زد، خیلی تمرین كرده بودیم. ضمن اینكه نقش او شخصی بود كه می شنید و نمی توانست حرف بزند اما خودش نمی شنید و من هم با علائم و شماره ریتم او را هدایت می كردم. عطیه در ورزش موفق شد، یك مغازه تاسیس كرد و بعد از ازدواج با همسرش كه او هم ناشنواست زندگی موفقی دارند. ما هیچ وقت همدیگر را رها نكردیم و در تمام سال ها با هم بودیم ضمن اینكه در همان زمان عطیه برای دوستان و همكلاسی هایش هم یك الگو شد.
او خاطرنشان كرد: اتفاقی مشابه این در یكی دیگر از فیلم هایم به نام «كودكان ابدی» افتاد كه در آن یك كودك سندروم دان نقش خودش را بازی می كرد و مقاومت زیادی در برابر حضور وی در این فیلم وجود داشت اما نه تنها وی در فیلم به خوبی بازی كرد بلكه پس از فیلم در بین سایر كودكان سندروم دان یك قهرمان ورزشی شد.
درخشنده كه در نخستین جلسه مروری بر آثار سینماگران ایرانی با نمایش فیلم «پرنده كوچك خوشبختی» در محل موسسه تازه تاسیس خورمهر صحبت می كرد، درباره دلیل تاسیس یك موسسه آموزشی سینمایی هم اظهار داشت: با رجوع ساكنان محلی (یوسف آباد) و درخواست آن ها برای آموزشگاه احساس نیاز به وجود چنین موسسه ای در این محل سبب شد تا با بضاعت اندكی كه وجود داشت این محل را اجاره نماییم. اشتیاق و علاقه آن ها این شد كه خواستم چنین محلی را تاسیس كنم تا در سینمای كوچكی كه مشاهده می كنید بتوانیم فیلم ببینیم، نقد نماییم و خوشحال باشیم كه استعدادهای محل جایی برای شكوفایی دارند. بخصوص این كه درخواست های زیادی از والدین این بچه ها كه جای خالی چنین مركزی را احساس كرده بودند داشتیم.
این سینماگر اضافه كرد: تلاش ما این است كه ببینیم چه كاری می توانیم برای فیلمسازان جوان بكنیم و تا چه حد می توانند خلاقیت خویش را گسترش دهند ضمن اینكه ما در برنامه كاری خود پشتیبانی از فیلمسازان كوتاه را در حد توان و به شكل حمایت مالی هم داریم.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب