روزی كه دشمن تانك های خودش را منهدم كرد!
کاراموند: سیدباقر رضوی از رزمندگان استان اصفهان است که در عملیات رمضان در قالب گردان امام حسن (ع) از تیپ کربلا وارد این عملیات شده است.
به گزارش کاراموند به نقل از ایسنا، روزنامه «جوان» در ادامه نوشت: متن زیر دو خاطره وی از این عملیات است که پیش رو دارید.
مجروحیت سنگین
عملیات رمضان ساعت ۹ و نیم شب شروع شد، اما هنوز دقایقی به شروع آن باقی مانده بود که فرمانده گردان ما با برخی از بچه های کادر فرماندهی همگی مجروح شدند. این ها رفته بودند شام بخورند که یک گلوله خمپاره درست وسط بساط شام شان خورده بود. برادر صباغی فرمانده گردان بین مجروحان بود. ایشان، چون فکر می کرد عن قریب شهید می شود، می گفت انا لله و انا الیه راجعون. من هم به شوخی گفتم برو خدا پشت و پناهت باشد! خلاصه صباغی و سایر مجروحان را به آمبولانس انتقال می دادیم که دیدم بنده خدایی کاملاً سالم دارد همراه مجروحان سوار آمبولانس می شود. دستش را گرفتم و گفتم شما کجا می روی برادر؟ ناگهان دیدم دستش به پوست بند است و دارد قطع می شود؛ رهایش کردم و گفتم برو.
عبور از پیکر شهدا
بچه ها را که جمع و جور کردیم، با کمی تأخیر وارد عملیات شدیم. یکی از گردان های تیپ امام حسین (ع) سمت راست ما بود. چون تأخیر داشتیم، یکی از گروهان های این گردان که باید مستقیم می رفت، آمده بود به معبر ما و حدود ۳۰، ۴۰ نفر از بچه هایش روی میدان مین رفته بودند. صحنه واقعاً عجیبی بود. ما باید از روی پیکر این بچه ها عبور می کردیم. پیش از حرکت، شهید امرالله تقیان گفت باید این مجروحان و شهدا را بلند نماییم، نمی گردد که از روی شان عبور نماییم. در همین لحظه صدایی از سمت چند شهید به گوش مان رسید که گفت نه، ما دیگر جزو شهدا هستیم. سریع از روی ما عبور کنید تا دشمن باردیگر برنگشته است. ما از روی پیکر این عزیزان عبور کردیم و به خط دشمن زدیم.
نبرد با تانک ها
منطقه ای که ما وارد شدیم از پاسگاه زید تا دریاچه ماهی موانع چندانی نبود. فقط یک کانال کوچک دیدیم و سمت چپ مان را هم دشمن آب انداخته بود. دشمن اصلی ما در آنجا تانک های دشمن بودند که انگار تمامی نداشتند. در مرحله اول ما برای رسیدن به دریاچه ماهی که باید در آنجا پدافند می کردیم مشکل چندانی نداشتیم. منتها کمی دیر رسیدیم و با روشنایی هوا کم مانده بود به محاصره تانک های دشمن دربیاییم که عقب نشینی کردیم و در یک منطقه که سه کیلومتر داخل خاک عراق بود خط پدافندی تشکیل دادیم.
یک یا دو روز بعد مرحله دوم را شروع کردیم. ساعت ۹ شب که به آن طرف خاکریز رفتیم، عراقی ها آن قدر تانک آورده بودند که خیلی زود سر ستون ما به تانک های شان رسید. کنار من یکی از بچه های آرپیجی زن بود. گفتم بزن. گفت می ترسم. تانک ها آن قدر به ما نزدیک بودند که انگار از ابهت شان ترسیده بود. گفتم نترس بزن، من اینجا هستم هیچ طوری نمی گردد. زد و نخستین تانک عراقی منفجر شد. در شب تانک ها کار زیادی از دست شان ساخته نبود. در همان دقایق اولیه درگیری فرار کردند. ما هم به سرعت حرکت کردیم و حدود ساعت ۳ بامداد به کانال ماهی رسیدیم.
وقتی با سردار قربانی تماس گرفتم و گفتم به کانال رسیدیم، با تعجب گفت حتما اشتباه می کنی، شاید به آبگرفتگی رسیده ای و می گویی در کانال ماهی هستیم. گفتم نه آبگرفتگی سمت چپ ماست و کانال هم روبه روی مان.
باورش نمی شد این قدر زود رسیده باشیم. گفتم خب سریع آمدیم و سریع هم رسیدیم (حدود ۱۸ کیلومتر را دویده بودیم). قربانی باز هم تردید داشت. به جهت اینکه مطمئن شود گفت برو قمقمه ات را از آب دریاچه پر کن. گفتم قبلاً پر کرده ام و آبش بوی ماهی می دهد. وقتی مطمئن شد به دریاچه رسیده ایم، گفت سمت چپ شما یک پل است، بروید و آنرا ببندید. رفتیم و دیدیم خود عراقی ها با تانک های شان آنجا را بسته اند. از فرط ترس و عجله، تانک ها به هم خورده بودند و حدود ۸۰ تانک روشن با درهای باز مقابل پل توقف کرده بودند. ما حتی کسی را نداشتیم که این تانک ها را سوار شود و از آنها استفاده نماییم. اگر می شد این تانک ها را منتقل می کردیم یا در پدافند منطقه از آنها بهره می بردیم، کمک حال خوبی برای مان می شد، اما بامداد بالگردهای عراقی آمدند و به جهت اینکه تانک ها به غنیمت ما درنیاید، همه را منهدم کردند.
منبع: karamond.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب