برزو نیك نژاد به مهر پاسخ داد؛
باخانمان چرا سراغ شوخی های مجازی رفت؟
کارگردان باخانمان درباره خاصیت های این سریال و موقعیت های طنازانه و در عین حال تلخ آن توضیحاتی ارائه نمود.
خبرگزاری مهر - گروه هنر- عطیه موذن: سریال «باخانمان» به کارگردانی برزو نیک نژاد و تهیه کنندگی زینب تقوایی حدود یک ماه است که روی آنتن شبکه سه رفته است. این سریال با فضایی طنز و با تلفیقی از بازیگرانی که برخی شان بیشتر در کارهای جدی و ملودرام حضور داشته اند ساخته شد.
«باخانمان» ابتدا با قصه مسعود با بازی حسام محمودی و ماجرای ازدواج او شروع می شود و سپس داستان به خانواده واقعی او کشیده می شود؛ خانواده ای که حالا بعد از سال ها یکی یکی فرزندانش را پیدا می کند و این میان مخاطب را به دورهم جمع شدن یک خانواده دعوت می کند.
این سریال بیشتر از اینکه کمدی باشد فضایی مفرحی را در بعضی قسمت ها به وجود آورده است و البته گاهی هم مقرر است به تلخی های زندگی حال حاضر بپردازد.
برزو نیک نژاد کارگردان این سریال در گفتگویی از سختی کار در وضعیت کرونائی، انتخاب بازیگران و همین طور فضای طنازانه و شوخی های سریال سخن اظهار داشت که در زیر می خوانید.
* شرایط کار با وجود کرونا هنوز هم برای هر پروژه ای یک ریسک شمرده می شود و سختی های زیادی در بر دارد. این سختی ها برای شما چطور پیش رفت؟
قطعاً خود کار در تلویزیون سختی دارد حتی در وضعیت عادی هم کار سختی است. ماجرای کرونا موجب شد همه این سختی ها چند برابر شود و حتی همه با استرس کار کنند. مثلاً اگر زمانی سکانسی داشتیم که دو نفر کنار هم بودند و یکی عطسه می زد همه از هم فرار می کردند. مخصوصاً در این سریال سکانس های دسته جمعی زیادی داشتیم چون اساس سریال روی زندگی دسته جمعی و دورهم جمع شدن یک خانواده بود همانطور که الان همه دوست داریم کرونا تمام شود و به همان زندگی قبلی برگردیم.
*چقدر امکان کنترل این شرایط وجود داشت؟
برخی می گویند کارها را با رعایت کامل پروتکل های بهداشتی انجام دهید اما این جمله را برای من توضیح بدهند که چگونه امکانپذیر است. درست است ما هم همه ماسک می زنیم یا حین ضبط همه موارد را رعایت می نماییم اما باز هم سخت و غیرقابل امکان است. این سریال با لوکیشن های بسیاری به تولید رسید که جزو کارهای سختی بود که خود من کارگردانی کرده ام. من سال هاست در تلویزیون کار کرده ام و این مجموعه یکی از سخت ترین آنها بود. هر قسمت از سریال را که ببینید لوکیشن های مختلفی از خانه، مغازه، خیابان و… دارد.
*صحنه هایی در سریال داشتید که گاهی یک باره از روی یک بازیگر و موقعیت روی صحنه دیگری کات می شد که البته شاید یکی دو بار بود اما بعداً شنیدیم تعدادی از بازیگران به کرونا مبتلا شده بودند، غیبتشان در این صحنه ها ارتباطی با کرونا داشت؟
برخی از بازیگران مثل الهام اخوان و امیر کاظمی کرونا گرفتند و مجبور شدیم چند روزی به آنها استراحت بدهیم. سکانسی با حضور حسن پورشیرازی داشتیم که بخشی را ضبط کردیم و بخش دیگر را به سبب مشکل چشم و اینکه لازم بود برای معاینه برود نتوانستیم از او استفاده نمائیم و در سکانس بعدی بامداد روز بعد بدون اینکه او را ببینیم صدایش را می شنویم. با این وجود مشکلات کرونا سختی کار ما را بالا برد اما کوشیدیم در عین این سختی ها سریال را به پخش برسانیم مثلاً خود من هم مبتلا شدم درحالیکه نتوانستم خودم را تعطیل کنم.
* یعنی با وجود مبتلاشدن به کرونا سر صحنه رفتید؟
به نظر شما ممکن بود نرویم؟ روزی ۹ دقیقه برآورد ضبط داشتیم حتی با احتساب روزهای تعطیل پس اگر تعطیلی را نمی گرفتیم روز عادی باید ۱۰ دقیقه را می گرفتیم تا به ماهی ۲۷۰ دقیقه برسد. از طرفی کوشیدیم سکانس ها طولانی نباشد، کوتاه باشد و ریتم سریال تند باشد تا مخاطب لذت ببرد و همه این تلاش ها و سختی ها را به جان خریدیم تا کاری درخور مخاطب بسازیم.
* طی یک سال اخیر تلویزیون کمتر سریال طنز برای پخش داشت و حتی همان آثار طنز هم که روی آنتن رفت با انتقادات زیادی مواجه گردید و این سریال نسبت به تعدادی از این آثار یک سر و گردن بالاتر بود اما همچنان کمتر توانست لحظه های کمیک برای خنداندن مخاطب بوجود آورد. فکر می کنید این کمبود زمان روی سریال تاثیر نداشت؟ باتوجه به سریال های قبلی خودتان مثل «دردسرهای عظیم» موقعیت های کمدی این سریال کمتر نبود؟
خوشبختانه بازخوردهای خیلی خوبی از مخاطبان دارم به آمار واقعی و حتی ساختگی کاری ندارم و از آنچه خودم دیده ام می گویم، بسیاری با این سریال خندیده اند و حتی با تلخی هایش غمگین شده اند. قطع به یقین ما نباید کم کاری خودرا سر چیزی بگذاریم و احتمال دارد ما کم کاری کرده باشیم ما یک نکته را هم نباید فراموش کرد اگر مقرر است کسی را بخندانیم موقعیتی که آدم ها در آن هستند تاثیر زیادی دارد مثلاً اگر در یک جشن عروسی باشند آسان تر با هر موضوع طنزی لبخند بر لب شان می آید و می خندند تا اینکه در موقعیت تلخ و پراسترسی باشند. الان هم شرایط معیشتی مردم و زندگی این جوری نیست که اطمینان داشته باشیم آمادگی خندیدن دارند. ما در سریال «باخانمان» تماشاگر را آماده می نماییم برای خنداندن و قرار نیست در همه موقعیت ها بخندند اما زمینه سازی هایی می نماییم تا لحظاتی را شاد باشد.
از طرفی «باخانمان» یک قصه تلخ هم دارد که می خواهد مخاطب را امیدوار کند به آینده و امید بدهد که اتفاقات خوبی رخ می دهد، کمدی رو و گل درشتی نیست.
* برای این سریال سراغ ترکیب متفاوتی از بازیگران هم رفتید مثلاً از افسانه بایگان، آتیلا پسیانی و حسن پورشیرازی بهره گرفتید و یا حسام محمودی را برای نخستین بار در چنین فضایی طنازانه ای می بینیم که نقش اول سریال را هم به او سپرده اید.
سعی کردم به ترکیب متفاوتی برسم که اگر تماشاگر سریالی می بیند گرفتار تردید نشود که این سریال جدید است یا خیر چون آن قدر برخی بازیگران در کمدی ها حضور یافته اند مخاطب ابتدا گرفتار سوال می شود که دارد یک سریال جدید می بیند یا بازپخش است. از جانب دیگر تعدادی از ما فکر می نماییم کمدی یعنی تعدادی از عزیزانی که کمدین هستند کنار هم قرار بگیرند و بعد می خواهیم برمبنای تلاش کمدین تماشاگر را بخندانیم!
ضمن اینکه این سریال موقعیت های تلخ هم دارد، ما کمدین هایی داریم که اگر گریه کنند تماشاگر باز هم می خندد و دیگر آن موقعیت تلخ رخ نمی دهد. وقتی مقرر است راوی قصه ای باشید که لحظات تلخ و شیرین دارد بازیگری می خواهید که تماشاگر با گریه او هم ذات پنداری کند.
* برای سریالی که اینقدر به تعبیر شما با زندگی واقعی و تلخ و شادی های جامعه پیش می رود چرا دیالوگ هایی استفاده می شود که با شوخی های سطحی فضای مجازی اهتمام در خنداندن دارد؟
اگر در سریالی که در ۱۵ قسمت پخش شده آن حدود هشت شوخی این مدلی باشد اشکالی ندارد. مخالف نظر شما نیستم اما شاید در آن صحنه طنز ماجرا روی همان دیالوگ بنا شده است. به هر حال تماشاگر به همه اتفاقات نمی خندد و همانطور که گفتم گاهی برخی زمینه چینی ها به آماده کردن او کمک می نماید. با این وجود باید در اجرای کار هم این ملاحظه را داشت که آورده جدیدی داشته باشد. اگر مثال بزنید بهتر می توان مصداق آورد.
* تعدادی از جملاتی که در فضای مجازی بارها با آنها شوخی شده بود در سریال عیناً بعنوان یک دیالوگ استفاده شد بدون اینکه طراحی خاصی داشته باشد یا به قول شما اجرای متفاوتی داشته باشد مثل این جمله خانمی در یک مجلس که می گوید «دیر اومدی نخواه زود برو…»
به نظرم شبکه های اجتماعی روی زندگی ما تاثیر زیادی گذاشته است و جزو جدایی ناپذیر زندگی مردم شده است پس این شوخی ها را هم نمی توان تفکیک کرد. کمدی برای من خیلی جدی است و نمی خواهم حرف شما را رد کنم و بطور قطع به همه لحظات احساسی فکر کرده ام اما در عین حال به همه آدم هایی که مخاطب سریال هم قرار می گیرند فکر می کنم. از پدر ۸۰ ساله خودم تا جوان ۱۸ ساله و از سربازی که در خوابگاه سربازی است تا زندانی یک زندان. اصلاً هم ادعایی ندارم که موفق شده ام.
* مدتی پیش گفته بودید از کمدی خسته شده اید درحالیکه مقرر است به زودی کارگردانی سریال «دودکش ۲» را شروع کنید آن خستگی و این شروع باردیگر را چطور در کنار هم می آورید؟
از کمدی خسته ام چون خنداندن خیلی دشوار است و همین که یک سکانسی یا نکته ای در سریال به کسی بربخورد فکر می کنم من یک جای کار اشتباه کرده ام. اگر یک ماما از یک دیالوگ سریال من دلخور می شود، من هم ناراحت می شوم و این دلخوری ها خود به خود این را می گوید که کمدی ساختن دشوار است. راضی نیستم کسی از سریالم ناراحت شود مردم حق دارند از اثر من راضی باشند یا نباشند اما من راضی نیستم کاری بسازم که کسی دلخور شود. در سریال «باخانمان» هم اینکه بسیاری دوستش داشتند و در این شرایط جامعه با آن شاد بودند برایم موجب خوشی بود.
* و چه زمانی فصل جدید «دودکش» را شروع می کنید؟
سریال «دودکش» در مرحله نگارش است و خانم زینب تقوایی تهیه کننده سریال باید تصمیم بگیرند چه زمانی وارد تولید شود. با این وجود من همان زمان که فصل اول سریال را نوشتم اهتمام کردم یک کمدی بنویسم که مردم با آن بخندند و لحظات شاد داشته باشند. لحظات احساسی و تلخ هم داشت و خیلی دوست داریم با فصل دوم این سریال یک دفعه دیگر مردم لبخند بزنند.
عکس ها از محمد تقوایی
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب