راز لاغری مجسمه های جاكومتی چیست؟
کاراموند: چه کسی با گام های بلند شتابان می رود؟ تنها و بی قرار کجا می رود و آیا به آنجا خواهد رسید؟ چه کسی مردد و مایوس ایستاده و چرا او نیز به جایی رهسپار نیست؟ این ها پرسش هایی است که مجسمه های برنزی آلبرتو جاکومتی در لحظه اول مواجهه در مقابل مخاطب خود قرار می دهند. اما در نگاه عمیق تر آثار مشهور او «مرد عابر» و «زن ایستاده» تصویری اگزیستانسیالیستی از وضعیت بشری و بحران روحی و ذهنی انسان را تجسم می بخشند.
به گزارش کاراموند به نقل از ایسنا، علیرضا سمیع آذر ـ کارشناس هنری ـ درباره مجسمه های برنزی «آلبرتو جاکومتی» در ادامه نوشتار بالا، چنین می نویسد:
«جاکومتی سال ها پیکره بلند و باریک مردانی که می روند و بانوانی که ایستاده اند را در اندازه های مختلف بازآفرینی کرد تا نماد تاثیرگذاری از تنهایی، بیگانگی و مالیخولیای انسان معاصر باشند.
این نقاش و مجسمه ساز سوئیسی که بیشتر عمر هنری خودرا در پاریس گذراند، از میانه دهه ۳۰ کارهای سورئالیستی را رها کرد و بر خلق مجسمه های فیگور انسان متمرکز شد. این مجسمه ها ابتدا در اندازه های خیلی کوچک بودند، ولی به تدریج بزرگ تر شده تا به آواتارهایی لاغر و نحیف تبدیل شدند. بدین سان در زمانی که اروپا و امریکا تحت سیطره هنر آبستره قرار داشتند، جاکومتی فیگور انسان را به هنر بازگرداند؛ پیکره هایی تنها و منزوی که بر بازگشت هنر فیگوراتیو در فضای پست مدرن موثر بودند. این فیگورها، در اوج تنهایی و بی پیرایگی، پنداشتی از متافیزیک حضور در مفهوم نیاز به اظهار وجود، رنج زیستن و کرامت انسانی را مطرح می سازند.
جلوه لاغر و باریک این مجسمه ها، نتیجه کار مداوم و مفرط هنرمند روی آنهاست. روش کار او برداشتن تکه های گِل، بجای گذاشتن آن بود؛ «... ابتدا حجم مشخصی توده خاک رُس متناسب با پیکر مجسمه دارید، سپس برای این که واقعی ترش کنید، از آن برمی دارید. این پروسه را می توانید تا بینهایت ادامه دهید.» استمرار پروسه برداشتن گِل، طبیعتاً موجب لاغرتر شدن فیگور می شد. جاکومتی به ندرت از ماحصل کارش راضی بود و آنقدر روی مجسمه ها کار می کرد که آنها نهایتاً از بین می رفتند. برخی از مجسمه ها شبانه توسط برادرش دیگو از کارگاه برداشته و پنهان شدند تا باقی بمانند، پس از نظر هنرمند آنها ناقص بوده اند. نقطه اوج تلاش او مجسمه های مرد عابر و زن ایستاده بودند که وی را، از دید برخی، در جایگاه مهم ترین مجسمه ساز قرن قرار داد. او با همین آثار در ۱۹۶۲ جایزه بینال ونیز را دریافت و بارها در مارکت هنر رکوردشکنی کرد؛ آخرین آنها فروش ۱۲۶ میلیون دلاری اثری است که حالا رکورددار گران ترین مجسمه تاریخ هنر شمرده می شود.
سطح خشن و بدون پرداخت فیگورها، ظاهری مضطرب و اسکلت وار به آنها می دهد. هیچ نشانی از عضلات در هیچ جای بدن دیده نمی گردد، گویی پوست پر از زخم است و بدن از ضعف شدید رنج می برد. مرد عابر با حرکت شتابان گامی بلند برداشته و بدنش به جلو متمایل است، لیکن دستش به بدن چسبیده و وضعیتی بی ثبات پیدا کرده، انگار درحال حرکت در فضاست. زن ایستاده با پاهای بلند، دستان کشیده و بدنی نازک و نحیف، به همان اندازه ناپایدار و محزون است. دو فیگور متزلزل، استعاره هایی از بی ثباتی انسان معاصر در کشمکش با چالش های زندگی هستند. این فیگورهای فرسایش یافته و ناهموار به سان تک درختان نازک بدون شاخ و برگ در زمستانی سرد هستند که تصور هنرمند از انسان دردمند را تجسم می کنند. به باور هنرمند زندگی مدرن بطور فزاینده ای پوچ و عاری از معنا شده و پس تصویر اگزیستانسیالیستی انسان مدرن نیز باید چنین باشد. منبع الهام این تصویر ابزورد از انسان، آثار «ساموئل بکت» نویسنده نامدار ایرلندی و دوست جاکومتی، خصوصاً شاهکار وی نمایشنامه «در انتظار گودو» است.
منبع: karamond.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب