شادمانی هنریک ایبسن از ساخت فیلم سارا داریوش مهرجویی!
کاراموند: در نخستین جلسه از سلسله نشست های اقتباس در سینمای ایران، فیلم سینمایی سارا داریوش مهرجویی به نمایش درآمد و وجوه مختلف زیبایی شناسانه اثر مورد نقد و بررسی قرار گرفت.
به گزارش کاراموند به نقل از پایگاه خبری موزه سینمای ایران، اولین نشست از سلسله نشست های اقتباس در سینمای ایران، پنجشنبه ۲۷ آذر ماه با نمایش نسخه مرمت شده فیلم«سارا» ساخته داریوش در سالن فردوس موزه سینمای ایران برگزار شد و نشست نقد و بررسی اثر با حضور عباس یاری منتقد سینما و مهرزاد دانش منتقد سینما انجام شد و بهناز شیربانی مدیریت نشست را بر عهده داشت. در شروع نشست، عباس یاری ضمن اشاره به بغض ناشی از دیدن اثر پیرو فقدان داریوش مهرجویی عنوان کرد: به نظر می آید جناب دانش هم مثل من بغضی پس از دیدن این فیلم دارد که از دید من، از بهترین فیلمهای مهرجویی است. خیلی دشوار است که آدم جایی باشد که وقتی تیتراژ فیلم آغاز می شود، ببینند خالقان یک اثری دیگر در بین ما نیستند. یادم می آید زمانیکه قرار بود مهرجویی جایزه سپاس را در قسمت اقتباس برای ساخت «سارا» دریافت کند؛ البته او قبول نداشت اسم این اقتباس است، در سخنانی اظهار داشت که فکر می کنم هم اکنون ایبسن هم اینجا است و خوشحال است که فیلمی برپایه آن چه که او نوشته، ساخته شده است. من هم فکر می کنم که داریوش مهرجویی، امین تارخ، ژیلا مهرجویی و خسرو شکیبایی هم اکنون اینجا هستند و خوشحالم که شما هم بار دیگر با آنها بغض کردید و به یاد آوردید که چه آثاری و چه طرز فکرهایی همانند تلنگری یادمان می اندازد که چطور باید در این شرایط از زندگی مان محافظت نماییم. این منتقد سینما در رابطه با میزان همذات پنداری خودش با شخصیت «سارا» خاطرنشان کرد: بر حسب تصادف، کسی برای صحبت راجع به «سارا» انتخاب شده است و من این طور فکر می کنم که من خودِ «سارا» هستم. سارایی که با عشق، خانه ای را می سازد، با سکوتش آن خانه را حفظ می نماید و وقتی می بیند شرایطی هست که دارد خودش را ویران می کند، از آن خانه می رود. از آن خانه می رود که بگوید هستم. حقیقت این که من تمام فیلم را با بغض دیدم چون من همان «سارا» هستم که بعد ۴۲ سال، خانه خودم را ترک کردم. عباس یاری با پایان بخش اول سخنانش، از حضار خواست تا به احترام داریوش مهرجویی، امین تارخ، ژیلا مهرجویی و خسرو شکیبایی یک دقیقه بایستند و ایستاده آنها را تشویق کنند. مهرزاد دانش اهتمام برای اکران فیلمهای مرمت شده و جریان ساز تاریخ سینمای ایران را فرصتی جذاب برای ایجاد گفتگو بین ۲ نسل مختلف از جامعه دانست و اظهار داشت: اکران فیلمهای مرمت شده و جریان ساز تاریخ سینمای ایران برای ما که این فیلم ها را در زمان خودشان دیده ایم، یک تجدید خاطره، بازنگری مجدد و مجالی برای کشفیات تازه است. از نظر من، مهم ترین مزیت این نوع اکران ها آشنایی نسل جوانتر کشور با با این آثار است چون دسترسی به این فیلم ها یا دشوار است یا انگیزه ای برای جستجوی آن در اینترنت، دانلود آن و تماشایش با کیفیتی نه چندان مطلوب وجود نداشته باشد درنتیجه این نوع اکران ها علاوه بر حفظ میراث فرهنگی کشور، سبب می شود نسل جوان هم با این گنجینه ها بیشتر آشنا گردند. چه بسا که با رشد فکری نسل جدید و افزایش آگاهی شان نسبت به نسل ما بتوانند در این گنجینه ها به کشف و شهود بهتری نسبت به نسل قبل دست یابند. خیلی خوشحالم که در این جمع، دوستان جوان تری را هم می بینم که در زمان اکران فیلم، یا بچه بودند و یا به دنیا نیامده بودند که این فیلم را ببینند و الآن اینجا فرصت برای آنها فراهم گشته است. از نظر من، این گفتگوی بین دو نسل جذاب است.
این منتقد سینما راجع به مقوله اقتباس در کارنامه سینمایی داریوش مهرجویی عنوان کرد: «سارا» اقتباسی از نمایشنامه «خانه عروسک» اثر هنریک ایبسن است و این اقتباس، چیز جدیدی در سینمای مهرجویی نیست. حدودا می توان گفت به جز چند فیلم که فیلم نامه اوریجینال داشتند، اغلب فیلمهای مهرجویی برپایه اقتباس ساخته شده اند و این دایره اقتباس چنان گسترده است که هم آثار دراماتیک شامل نمایشنامه ها و رمان ها و هم آثار غیرداستانی مثل «ترس و لرز» کی یر کگور را در بر می گرفته است. همچنین، نویسنده های خارجی و نویسنده های ایرانی. نویسندگان آثار روشنفکرانه و نویسندگان آثار عامه پسند و این گستره آثاری که مهرجویی از آنها اقتباس می کرد، محدود به طیف خاصی نبود و مهم ترین خصوصیت اقتباس ها در سینمای مهرجویی این است که فقط یک بازآفرینی نیست چونکه مهرجویی، افزونه ای به متن اصلی برای مخاطبان به ارمغان می آورد. وی ادامه داد: برای همین، می بینیم در «دایره مینا» که برپایه «آشغال دونی» غلامحسین ساعدی ساخته شده است، علاوه بر این که حفظ فضای اجتماعی آن داستان را حفظ می نماید، وقتی آن فیلم را تماشا می نماییم، می بینیم فقط بحث فضای اجتماعی دهه ۵۰ هجری شمسی نیست بلکه فراتر از انسان ایرانی نیست و درون مایه فلسفی در بطن اثر بچشم میخورد. در فیلم «سارا» هم یک بومی سازی از یک خانواده بورژوای نروژی در قرن ۱۸ میلادی انجام شده است و آنها تبدیل به زن و شوهر جوانی در دهه ۷۰ هجری شمسی در تهران شده اند، علاوه بر اینها مهرجویی کوشیده حال و هوایی که در آن دهه بر ایران حاکم بوده، بشکل مستتر در درون اثر گسترش بدهد و این رو فیلم تبدیل به اثری از داریوش مهرجویی کند و نه این که فقط اقتباسی از نمایشنامه هنریک ایبسن باشد. این خصوصیت بود که مهرجویی در همه آثار اقتباسی اش داشته است. در پایان نشست، عباس یاری از فاطمه محمدی مدیر عامل موزه سینما برای برگزاری این رویداد تشکر کرد و تصریح کرد که چنین برنامه هایی رسالت اصلی موزه سینمای ایران است. در طول نشست نقد و بررسی، مخاطبان به پرسش از سخنرانان راجع به وجوه مختلف سینمایی و زیبایی شناسانه فیلم سینمایی «سارا» و دیگر آثار داریوش مهرجویی پرداختند.
منبع: كاراموند
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان کاراموند در مورد این مطلب