سلبریتی هایی که همیشه طلبکارند
کاراموند: در جشن هایی که توسط سینماگران برگزار می شودچیزی که دیده می شود تکرار بغض ها، ناامیدی ها و انتقادهای همیشگی است؛ سلبریتی هایی که بجای امیدآف
سینما، تلویزیون، نمایش خانگی و هر بستری که هنر هفتم را به تصویر می کشد، همواره چون آیینه ای تمام نما، نور و سایه های زندگی جامعه را بازتاب داده است. اما در روزگاری که انتظار می رود این هنر، پیام آور امید و دلگرمی باشد، با سیلی از ناامیدی و نارضایتی از زبان چهره های برجسته سینما روبه رویم.
کسانی که مسئولیت نمایندگی جامعه هنری را برعهده دارند، از بی انصافی ها و محرومیت ها سخن می رانند؛ حال آن که خود، در اوج رفاه و امنیت زندگی می کنند و ادعا می کنند که «حال جامعه خوب نیست».
سلبریتی هایی که طلبکارند
یکی از چهره های مشهور که در انجمن بازیگران مسئولیتی دارد، در روز ملی سینما از پرسش در رابطه با خواندن سرود ملی طفره می رود و اعتراض می کند که چرا هنرمندان نیازمند نان شب حمایت نمی شوند! او و دخترش که هر دو در زمینه سینما و تلویزیون فعال اند، همچنان از شرایط جامعه گلایه دارند، اما حضوری پررنگ در پروژه ها دارند.
این تناقض، گویای نگاهی است که نه از دلِ دغدغه های هنری، بلکه بیش تر از جنس طلبکاری و خودمحوری برمی آید. آزاده صمدی با ژست آشنای «غم سینما»، سکوتی معنادار اختیار کرد؛ ستاره اسکندری با بغض و اشک، روایتی تکراری از تلخی روزگار سر داد؛ و حامد بهداد، همچون همیشه، مشعل اعتراض را بالا گرفت و سخنانی بر زبان آورد که بار دیگر فضای سال 1401 را در ذهن ها زنده کرد.
از این دست رفتارها نه تنها در روز ملی سینما، بلکه در خیلی از رویدادهای فرهنگی دیگر که سلبریتی ها و چهره های شناخته شده گرد هم می آیند، بارها و بارها دیده ایم؛ تکرار ملال، بدون چاره، بدون مسئولیت.
انتقادهای اصولی و صدای مخالف
در میان این انبوه شکایت ها و گلایه ها، صدای پرویز پرستویی به عنوان یکی از هنرمندان اصولی و واقع بین، متفاوت و قابل احترام است. او به محرومیت های واقعی مناطق دورافتاده اشاره می کند و بر لزوم همدلی و حمایت تأکید می ورزد. البته ناگفته نماند آنها هم اذعان می کنند که حال سینما خوب نیست اما نه همواره پرهیاهو و پرسروصدا!
نمایش غم یا واقعیت؟
اما سوال مهم این است: چرا همین هنرمندان وقتی دوربین های رسمی خاموش می شوند، تصاویر از سفرهای لوکس، مهمانی های گرانقیمت و زندگی لاکچری خویش را در اینستاگرام منتشر می کنند؟ چرا در فضای مجازی، بیشتر تصویر شادی و رفاه عرضه می شود، اما در جلسات رسمی، تصویر ناراحتی و بحران؟
این تضاد نشان داده است که بخش بزرگی از این غم ها و ناامیدی ها شاید صرفا یک «پرفورمنس» برای جذب توجه و همدردی باشد، نه بازتاب دقیق وضعیت.
نگاه به جهان؛ امید یا یأس؟
اگر نگاهی به سینمای جهان بیندازیم، می بینیم که هنرمندان اروپایی و آمریکایی هم گاه در رابطه با مشکلات اجتماعی و سیاسی سخن می گویند، اما همیشه با تاکید بر امید، چاره و مسئولیت اجتماعی.
مریل استریپ در مراسم گلدن گلوب بعد از انتخاب دونالد ترامپ، سخنرانی انتقادی کرد، اما با هدف افزایش همدلی و تفکر.
کن لوچ، فیلم ساز بریتانیایی، با ساخت فیلم هایی مثل «من، دنیل بلیک»، تلنگری به مخاطب می زند، اما امید را هم به تصویر می کشد.
ژولیت بینوش و ایزابل هوپر در فرانسه، اگر در رابطه با سانسور سخن می گویند، همزمان از مسئولیت اجتماعی هنرمند و راه های مقاومت هم صحبت می کنند.
سینمای ما در کدام مسیر است؟
متأسفانه در ایران، خیلی از هنرمندان بیشتر به بازتولید اندوه و تلخی علاقه دارند؛ اندوهی که گاه واقعی نیست، بلکه تبدیل به «مد روشنفکری» شده است.
سینما باید فراتر از بازتاب تاریکی ها باشد و راه های خروج و امید را هم نشان دهد. وقتی حال سینما و هنرمندان این قدر بد است، چرا هیچ اقدام عملی برای بهبود آن صورت نمی گیرد؟
و اگر آن حال بد واقعی نیست، چرا تصویری از شادی و امید که در رسانه های اجتماعی دیده می شود، در محافل رسمی و رسانه های رسمی منعکس نمی شود؟
در روزهایی که پشت سر گذاشته ایم و نامش را «روز ملی سینما» نهاده ایم، شاید مهم ترین پرسش این باشد: سینما نیازمند امید است یا در چرخه ای لایتناهی از تکرار اندوه گرفتار آمده؟
سلبریتی ها اگر واقعا دلشان برای هنر و جامعه هنری می سوزد، باید از پست های اینستاگرامی فاصله بگیرند، دست از طلبکاری بردارند و به جای مظلوم نمایی، مسئولانه برای بهبود وضعیت تلاش کنند. وگرنه، همه این شعارها تنها نمایش های تکراری و بی اثر خواهند بود.
منبع: تسنیم خلاصه اینکه آزاده صمدی با ژست آشنای غم سینما، سکوتی معنادار اختیار کرد؛ ستاره اسکندری با بغض و اشک، روایتی تکراری از تلخی روزگار سر داد؛ و حامد بهداد، همچون همیشه، مشعل اعتراض را بالا گرفت و سخنانی بر زبان آورد که بار دیگر فضای سال 1401 را در ذهن ها زنده کرد.
از این دست رفتارها نه فقط در روز ملی سینما، بلکه در بسیاری از رویدادهای فرهنگی دیگر که سلبریتی ها و چهره های شناخته شده گرد هم می آیند، بارها و بارها دیده ایم؛ تکرار ملال، بدون چاره، بدون مسئولیت.
در میان این انبوه شکایت ها و گلایه ها، صدای پرویز پرستویی بعنوان یکی از هنرمندان اصولی و واقع بین، متفاوت و قابل احترام است. چرا در فضای مجازی، بیشتر تصویر شادی و رفاه عرضه می شود، اما در جلسات رسمی، تصویر ناراحتی و بحران؟
این تضاد نشان داده است که بخش بزرگی از این غم ها و ناامیدی ها شاید فقط یک پرفورمنس برای جذب توجه و همدردی باشد، نه بازتاب دقیق وضعیت.
اگر نگاهی به سینمای جهان بیندازیم، می بینیم که هنرمندان اروپایی و آمریکایی هم گاه در ارتباط با مشکلات اجتماعی و سیاسی سخن می گویند، اما همیشه با تأکید بر امید، چاره و مسئولیت اجتماعی.
مریل استریپ در مراسم گلدن گلوب پس از انتخاب دونالد ترامپ، سخنرانی انتقادی کرد، اما با هدف افزایش همدلی و تفکر.
کن لوچ، فیلم ساز بریتانیایی، با ساخت فیلم هایی مثل من، دنیل بلیک، تلنگری به مخاطب می زند، اما امید را هم به تصویر می کشد.
ژولیت بینوش و ایزابل هوپر در فرانسه، اگر در ارتباط با سانسور سخن می گویند، همزمان از مسئولیت اجتماعی هنرمند و راه های مقاومت هم صحبت می کنند.
متأسفانه در ایران، بسیاری از هنرمندان بیشتر به بازتولید اندوه و تلخی علاقه دارند؛ اندوهی که گاه واقعی نیست، بلکه تبدیل به مد روشنفکری شده است.
سینما باید فراتر از بازتاب تاریکی ها باشد و راه های خروج و امید را هم نشان دهد. وقتی حال سینما و هنرمندان این قدر بد است، چرا هیچ اقدام عملی برای بهبود آن صورت نمی گیرد؟
و اگر آن حال بد واقعی نیست، چرا تصویری از شادی و امید که در شبکه های اجتماعی دیده می شود، در محافل رسمی و رسانه های رسمی منعکس نمی شود؟
در روزهایی که پشت سر گذاشته ایم و نامش را روز ملی سینما نهاده ایم، شاید مهم ترین پرسش این باشد: سینما نیازمند امید است یا در چرخه ای لایتناهی از تکرار اندوه گرفتار آمده؟
سلبریتی ها اگر واقعاً دلشان برای هنر و جامعه هنری می سوزد، باید از پست های اینستاگرامی فاصله بگیرند، دست از طلبکاری بردارند و بجای مظلوم نمایی، مسئولانه برای بهبود وضعیت تلاش کنند.
منبع: كاراموند
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان کاراموند در مورد این مطلب