حواشی پنجمین روز تئاتر فجر چهل ودوم؛
تئاتری کلیشه ای با طعم همبرگر!
کاراموند: پنجمین روز چهل و دومین جشنواره بین المللی تئاتر فجر در حالی سپری شد که استقبال از بیشتر اجراهای نمایشی قابل توجه اما کیفیت تعدادی از آثار بسیار پایین و نازل بود.
به گزارش کاراموند به نقل از مهر، پنجشنبه ۵ بهمن چهل و دومین جشنواره بین المللی تئاتر فجر پنجمین روز برگزاری خودرا گذراند. در این روز نیز آثار مختلفی در بخش های صحنه ای و خیابانی جشنواره اجرا شدند. استقبال مخاطبان از اجراهای روز پنجم در پنجمین روز از چهل و دومین جشنواره بین المللی تئاتر فجر، استقبال مخاطبان از بیشتر اجراهای نمایشی قابل توجه بود. خیلی از سالن های میزبان نمایش پذیرای مخاطبان و علاقه مندان به تئاتر بودند که استقبال خوبی را از اجراها رقم زدند. اما در بعضی سالن های میزبان آثار، با گذشتن نیمی از اجرا این استقبال به ترک سالن تبدیل می شد و مخاطبان به سبب سطح کیفی پایین برخی آثار، تماشای اثر را نیمه کاره رها می کردند. «دشمن خدا» و درخشش بازیگران کودک نمایش «دشمن خدا» به کارگردانی مجید عراقی از تهران که در سالن قشقایی مجموعه تئاتر شهر به صحنه رفت، همچون آثاری بود که با استقبال قابل توجه مخاطبان همراه شد. در این نمایش که قبل از این نیز در قالب اجرای عمومی به صحنه رفته بود و در بخش مسابقه تئاتر ایران جشنواره چهل و دوم حضور دارد، بازی نفس جاهری و ضحا رجایی فر به عنوان ۲ بازیگر کودک بسیار مورد توجه قرار گرفت. هر ۲ نوبت اجرای این اثر نمایشی با استقبال مخاطبان و رضایت از کیفیت اجرا، خصوصاً نقش آفرینی ویژه بازیگران کودک «دشمن خدا»، همراه بود. «دموکراسی با طعم همبرگر» کلیشه ای و شعاری در سالن اصلی سالن اصلی مجموعه تئاتر شهر در پنجمین روز از چهل و دومین جشنواره بین المللی تئاتر فجر میزبان نمایش «دموکراسی با طعم همبرگر» به نویسندگی و کارگردانی حامد شفیع خواه از تهران بود که در ۲ نوبت ۱۷ و ۲۰ روی صحنه رفت. لابی سالن اصلی مجموعه تئاتر شهر شاهد حضور قابل توجه مخاطبان برای تماشای این اثر بود اما پس از گذشت حدود ۲۰ تا ۳۰ دقیقه از اجرای نمایش، مخاطبان مبادرت به ترک سالن کردند. «دموکراسی با طعم همبرگر» تقلیدی سطحی و کلیشه ای از سبک و شیوه کارگردانی هنرمندان موفقی چون همایون غنی زاده، سیدمحمد مساوات، رضا ثروتی و اشکان خیل نژاد بود که با متنی سطحی و کلیشه ای تر از شیوه کارگردانی روی صحنه رفت. این اثر به روایت زندگی خانواده ای سنت گرا در یک ناکجاآباد می پردازد. پدربزرگ خانواده روندی سنتی و تکراری برای اداره این خانواده دارد و نوه خانواده که نسل جدیدتر است، نسبت به این روند معترض می شود. خانواده سال ها است که غذایی تکراری می خورند و تصمیم گیری برای اینکه خانواده چه غذایی بخورد، بر عهده پدربزرگ است. پدربزرگ تصمیم می گیرد ریاست را به پسر خود بسپارد و همین شروع چالش های مختلف می شود. پس از چالش هایی، نوه که چشم به آمریکا و غرب دارد تصمیم گیری درباره ی غذا را عهده دار می شود برای اینکه معتقد می باشد نوع تغذیه خانواده سبب شده تا کشورهای دیگر بتوانند به آنها حمله کنند، آنها ضعیف بمانند و پیشرفت نکنند؛ نسل جوانی که در دوره های مختلف مدنظر متن تحت تأثیر مدرنیته است و در عین حال تفکر عمیق و ویژه ای ندارد. قهوه و همبرگر پیشنهاد نوه به خانواده است اما وضعیت معده همه اعضای خانواده تحت تأثیر این نوع تغذیه وخیم می شود. این روند موجب پیشنهاد یکی دیگر از اعضای خانواده برای حرکت به سمت دموکراسی و رأی گیری در خانواده می شود. نوه خانواده به آمریکا می رود و خانواده به بقای خود ادامه می دهد. پس از چند سال نوه به جمع خانواده بازگشته و حالا نسل جدیدتری در خانواده شکل گرفته که غرب و آمریکا را زیر سوال می برد و چشم به شرق دارد و معتقد می باشد با رفتن به سمت شرق رشد و پیشرفت حاصل می شود. «دموکراسی با طعم همبرگر» در شروع نوید اجرائی متفاوت در چهل و دومین جشنواره بین المللی تئاتر فجر را می داد اما با پیش رفتن نمایش نه فقط حرفی برای گرفتن در متن و اجرا نداشت، بلکه با بیان دیالوگ های بسیار کلیشه ای و شعاری متن که قصد داشت پیوندی بین فضای اثر و جامعه امروز ایران برقرار کند، کار را به نازل ترین شکل ممکن ارائه داد. این روند موجب شد قسمتی از مخاطبان سالن اصلی مجموعه تئاتر شهر را ترک کنند و بخشی نیز که در سالن حضور داشتند، پس از پایان نمایش نسبت به کیفیت اجرا معترض باشند. خارجی های جشنواره حرفی برای گفتن ندارند کارشناسان تئاتری بارها این مهم را مطرح کرده اند که اگر مقرر است جشنواره تئاتر فجر در بخش بین الملل خود پذیرای گروههای خارجی باشد، باید بجای نگاه کمی، نگاه کیفی داشته باشیم و آثاری را در جشنواره تئاتر فجر به عنوان مهم ترین رویداد تئاتری ایران پذیرا باشیم که حرفی برای گفتن به هنرمندان تئاتر ایران داشته باشند نه اینکه سطح کیفی شان در حد آثار آماتوری تئاتر ایران باشد. متأسفانه این روند در جشنواره بین المللی تئاتر فجر در بیشتر دوره ها با نگاهی کمی طی شد و فقط در بعضی دوره ها با نگاه کیفی و حضور هنرمندان صاحب نام و دیدگاه در تئاتر جهان همراه بوده است. چهل و دومین جشنواره بین المللی تئاتر فجر هم میزبان آثاری در بخش بین الملل خود شده است که نه فقط سطح کیفی قابل قبولی ندارند بلکه از ابتدایی ترین نکات تئاتری در کارگردانی و بازیگری بی بهره هستند. نمونه این مدعا، اجرای نمایش «شماره ۶» نوشته آنتوان چخوف، به کارگردانی آرمن سرگسیان از ارمنستان در روز پنجم جشنواره چهل و دوم تئاتر فجر بود. البته در برنامه منتشرشده از طرف جشنواره نام نویسنده «آنتوان چجوف» ذکر شده است. نوع کارگردانی و طراحی میزانسن های بسیار ابتدایی، بازی هایی سرشار از اغراق و فاقد مهارتهای بازیگری، «شماره ۶» را تبدیل به اجرائی کرد که باوجود استقبال اولیه مخاطبان، نتواند نظر آنها را جلب نماید، عده ای در حین اجرا سالن را ترک کردند و باقی نیز نظر مثبتی نسبت به این اجرا نداشتند. عکس از کیارش مسیبی است.
منبع: karamond.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب