پنجشنبه های مستند در مهر ؛
فرزندی که به جرم خوردن نوتلا از مادرش ربوده شد!
کاراموند: به گزارش کاراموند، علی پورمومن کارگردان مستند بچه دزد با مبحث پرونده عجیب ربودن فرزند یک زن ایرانی از جانب دولت دانمارک به تولید رسیده است، به عرضه توضیحاتی در رابطه با این مستند پرداخت.
علی پورمومن نویسنده و کارگردان مستند «بچه دزد» همزمان با پخش تلویزیونی این مستند، در گفتگو با خبرنگار مهر در رابطه با آن توضیح داد: این مستند روایتی از ربودن کودکی به نام داریوش حیدری فرزند سرکار خانم حمیده سلامتی در دانمارک است. خانم سلامتی از ما کمک رسانه ای خواستند و کاری هم که از دست ما برمی آمد این بود که در کنار فعالیتهایی همچون کمپین سازی در فضای رسانه ای، مستندی هم در رابطه با این اتفاق بسازیم. امیدواریم پخش این مستند بتواند کمکی به بازگرداندن فرزند او بکند.
وی در رابطه با عدم اشاره مستقیم به علت ربایش این کودک در مستند اظهار داشت: ما یک سکانس حدود ۱۰ دقیقه ای در شروع مستند داریم که سه نفر در آن دارند در رابطه با همین مبحث صحبت می کنند. در همان گفتگو گزاره هایی مطرح و رد می شود. حکم دادگاه هم که قرائت می شود، هیچ مورد حادی در آن ذکر نشده است. مثلا گفته شده که این بچه برای دو روز به مهدکودک نرفته یا این که او لیوان آبی در دست داشته و مادرش آنرا از او گرفته است این موارد را هم در مستند لیست کرده ایم و واقعاً هیچ مورد دیگری در رابطه با گرفتن این کودک اعلام نکرده اند.
این مستندساز افزود: اثبات این مدعا تنها با قرائت حکم دادگاه ممکن بود و چون همه علل پیش پاافتاده است، ما هم نمی توانستیم دلیل عجیب و غریب و ویژه ای را برای مخاطب خود مطرح نماییم. آن چه در مستند عرضه می شود مبتنی بر حکم دادگاه است. حتی در سکانسی از مستند به این مورد هم اشاره می شود که ماجرا خانم سلامتی بحث پناهندگی هم نبوده است. او و فرزندش هر دو اقامت موقت داشته اند و اصلاً این گونه نبوده که آنها در وضعیت پناهندگی باشند. آنها یک اقامت کاری چند ساله داشته اند و قصدشان هم بازگشت به ایران بوده است اما پس از یک سال و خرده ای فرزندشان را گرفته اند و به برنامه کاری پنج ساله شان هم نرسیده اند.
وقتی دولت برای یک خانواده مأمور می فرستد!
پورمومن در رابطه با بررسی مستندات در فرایند ساخت این مستند هم اظهار داشت: همه مکاتبات دادگاه نشان داده است که علل دستگیری این کودک همین اندازه پیش پا افتاده بوده است. خلاصه همه مستندات اینست که اگر شما فرزند خویش را به سبک مطلوب دولت دانمارک تربیت نکنید، بعنوان یک فرد ناسازگار با سیستم شناخته می شوید و دولت روی شما حساس می شود. در جهت همین حساسیت کارشناسی را سراغ زندگی شما می فرستند و می گویند که این کارشناس باید رفتار شما با فرزندتان را مدام زیرنظر داشته باشد! تفاوت فرهنگی یک خانواده ایرانی با فرهنگ دانمارک هم طبیعتاً موردپسند آنها نبوده است.
شروع دخالت دولت دانمارک در زندگی خانم سلامتی هم در ارتباط با اتفاقی بوده که برای منزل آنها رخ می دهد. دیوار خانه آنها نم می دهد و مطابق قانون آنها موظف بوده اند مشکل خویش را به شهرداری گزارش کنند. وقتی شهرداری مأموری را می فرستد تا دیوارها را چک کند، می بیند که بچه یک سال و نیمه خانواده مشغول خوردن نوتلا است!
وی اضافه کرد: رفتارهای معمولی در خانواده ایرانی مانند این که والدین داخل کشوری فرزندشان را ببینند یا گوشی او را چک کنند، از نگاه دولت دانمارک دخالت در حریم خصوصی فرزند به حساب می آید و نسبت به آن نمره منفی در نظر می گیرند. معمولا هم دولت متوجه رفتار خانواده ها با فرزندان شان نمی شود و تنها در مواردی که متوجه می شود، حساسیت نشان داده است. شروع دخالت دولت دانمارک در زندگی خانم سلامتی هم در ارتباط با اتفاقی بوده که برای منزل آنها رخ می دهد. دیوار خانه آنها نم می دهد و مطابق قانون آنها موظف بوده اند مشکل خویش را به شهرداری گزارش کنند. وقتی شهرداری مأموری را می فرستد تا دیوارها را چک کند، می بیند که بچه یک سال و نیمه خانواده مشغول خوردن نوتلا است! او می گوید نوتلا در این سن برای بچه ضرر دارد و دخالت دولت دانمارک در زندگی این خانواده ایرانی از همین نوتلا آغاز می شود!
این مستندساز افزود: بعدها موارد دیگری هم لیست می کنند این که برخلاف قانون که بچه در آن سن باید ساعت ۷ بخوابد، بچه این خانواده در ساعت ۹ می خوابیده است. بچه این خانواده مشکل اتیسم هم داشته و از آنجاییکه دولت دانمارک حاضر به تأیید این مشکل نمی گردد، همه مشکلات ناشی از عوارض اتیسم این کودک را هم به پای مشکلات خانوادگی شان لیست می کنند.
وی در رابطه با اصالت پدر این کودک هم اظهار داشت: پدر این بچه اهل افغانستان است اما هم بچه و هم مادرش هم اکنون شناسنامه ایرانی دارند. این که به این مورد در مستند اشاره نشده است هم به علت زمان مستند بود که نمی توانستیم همه فرایند را در آن تشریح نماییم. طبق مصوبه مجلس ایران، فرزند یک پدر افغانستانی و مادر ایرانی می تواند شناسنامه ایرانی دریافت کند و بنابراین دیگر به صورت مجزا به این ماجرا اشاره نکردیم.
پورمومن در رابطه با حضور محسن آقایی بعنوان یک مستندساز در روایت این مستند هم اظهار داشت: وقتی این کار را شروع کردیم یک مجموعه بودیم که تصمیم به کمک رسانه ای به این خانم گرفتیم. کمک مان هم ابتدا برگزاری یک تجمع جلوی سفارت دانمارک بود. پس از آن ساخت این مستند بود که من به عهده گرفتم و در ادامه هم ایده های دیگری داشتیم. وقتی متوجه مشکل شناسنامه این کودک شدیم هم در مقابل وزارت خارجه اقداماتی داشتیم و شناسنامه این کودک صادر شد.
برای یک روز در پلیس امنیت بازداشت شدم
این مستندساز در رابطه با حاشیه هایی که در فرایند ساخت مستند «بچه دزد» با آن مواجه گشتند هم توضیح داد: در تجمعی که مقابل وزارت خارجه داشتیم دوستان حراست خیلی سفت مقابل ما ایستاد و گفت آبروی کشور در خطر است. در حالیکه کل تجمع ما چند پلاکارد با مبحث مادر و فرزند بود. آنها گفتند باید جمع کنید، ما اما کوتاه نیامدیم و به واسطه درگیری ای که صورت گرفت من دستگیر و به پلیس امنیت منتقل شدم. به اندازه یک بامداد تا شب در بازداشت بودم که در همان بازه هم شناسنامه این کودک صادر شد.
وی در رابطه با حرکت مستند به سمت لحظات احساسی هم اظهار داشت: اصل ماجرا و رویکرد خانم سلامتی کاملا حقوقی بود و هیچ جنبه احساسی ای نداشت. این که من در این مستند به سمت لحظات احساسی رفتم هم صرفا برای درآوردن اشک مخاطب نبود. هدف این بود که در کنار ابعاد حقوقی یادآوری نماییم که این پرونده جنبه انسانی هم دارد و باید به رابطه این مادر و فرزند هم فکر نماییم. اتفاقاً زمانیکه ساخت مستند را شروع کردم هنوز بچه نداشتم و این ماجرا را کاملا حقوقی می دیدم، بعدها که فرزندم هم سن و سال فرزند خانم سلامتی شد، کل ماجرا را طور دیگری دیدم.
حتی یک کلمه دروغ در این مستند نیست
این کارگردان مستند در رابطه با استفاده از ظرفیت بازسازی در بخشی از روایت خود اظهار داشت: به صورت قطعی این نکته را تاکید می کنم که حتی یک کلمه روایت دروغ در این مستند نیست. این مستند را من به تنهایی ساختم و موارد فنی مانند تدوین، صدابرداری و فیلمبرداری آن با خودم بوده است. در اغلب بخش های روایت هم من و خانم سلامتی حضور داشتیم. این که در قسمتهایی دوربین ثابت نیست و تکان می خورد و یا صداها شفاف نیست به این علت بوده که تعمدا نمی خواستم مستند تبدیل به فیلم سینمایی شود. می خواستم مخاطب واقعاً احساس کند یکی از تیم همراه ما بوده است.
وی اضافه کرد: در اغلب مواقع هم وقتی از سوژه ای سراغ سوژه ای دیگر می رفتم کات نمی زدم و تنها زاویه دوربین را تغییر می دادم تا مخاطب احساس کند گویی خودش سرش را گردانده است. در بسیاری از موارد حتی دوربین روی شانه من هم نیست و دلیلش این بود که آدم ها وقتی دوربین را روی شانه مقابل خود می بینند، گرفتار خودکنترلی می شوند. به واسطه ارتباط چشمی اما سوژه احساس راحتی بیشتری با من می کرد.
کارگردان «بچه دزد» در رابطه با بازه زمانی ساخت این مستند هم توضیح داد: ساخت این مستند تقریبا دو سال زمان برد که این زمان به علت پیچیدگی ساخت مستند نبود، بلکه منتظر بودیم تا اتفاقات پیش برود و بتوانیم آنرا روایت نماییم. این مستند را در این دوسال، در وقت های اضافی کار شخصی ام ساختم.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب