تولد اشک آور رضا حداد با آتیلا پسیانی، محمد چرم شیر، اکبر زنجان پور و
به گزارش کاراموند، تعدادی از هنرمندان تئاتر کمتر از دو ماه پس از درگذشت رضا حداد، در سالروز تولد این کارگردان به یاد او گرد هم آمدند، به یادش شعر خواندند و از او بعنوان مردی یاد کردند که ناممکن ها را ممکن می کرد.
به گزارش کاراموند به نقل از ایسنا، در این برنامه که شامگاه اول تیرماه در تالار استاد جلیل شهناز خانه هنرمندان ایران برپا شد، هنرمندانی چون آتیلا پسیانی، محمد چرم شیر، کیومرث مرادی، اکبر زنجان پور، قطب الدین صادقی و... در رابطه با این کارگردان سخن گفتند.
در آغاز برنامه که به تلاش انجمن صنفی کارگردانان تئاتر و با اجرای نیما کرمی برگزار شد، با پخش تصاویری از رضا حداد، کارنامه هنری او مرور شد. این تصاویر با صدای رضا حداد همراه بود که ظاهرا پیام تبریکی را بمناسبت سال نو برای دوستان خود فرستاده و در آن آرزوی حال خوب کرده بود.
در ادامه شهرام گیل آبادی، رئیس انجمن صنفی کارگردانان در سخنانی، این برنامه را هشتمین نشست عصر کارگردان نامید و ابراز تاسف کرد که این نشست در نبود حداد برگزار می گردد.
نخستین سخنران برنامه، مازیار حبیبی نیا بود؛ یکی از دوستان رضا حداد که سال ها پیش با مشارکت یکدیگر شرکتی را راه اندازی کرده اند.
او که در نمایش های رضا حداد بعنوان مشاور این کارگردان حضور داشته است، از جنون دیوانه وار حداد به تئاتر گفت و اضافه کرد: رضا از کلمه خوشش نمی آمد و دنبال روایت های مرسوم نمایشی نبود. او ساختارشکن و عاشق موسیقی و تصویر بود و برای ساخت نمایش هایش همیشه موسیقی گوش می کردیم و از دل موسیقی به تصویر می رسیدیم. برای او تکنولوژی یک وسیله سرگرمی در جهت تئاتر بود. او گاه کابوس های خویش را به نمایش تبدیل می کرد و نمایش هایش به هنرهای مفهومی نزدیک می شد و بنابراین همکاری با او بعنوان مشاور، سخت، ولی جذاب بود.
سپس آرش دادگر، دیگر کارگردان تئاتر و عضو هیات مدیره کانون که دهه ۷۰ در دانشکده هنر و معماری با حداد هم دانشکده ای بوده و جزو نخستین همکاران او به حساب می آید، با یادآوری خاطرات دوران دانشکده از سختی های کار تئاتر در دهه ۷۰ سخن گفت، از این که رضا حداد برای اجرای یک کار دانشجویی ناچار شده کتاب پرارزش و نایاب خویش را بفروشد تا پول چای و قند اعضای گروه را تأمین کند.
او حداد را بسیار جسور خواند که ناممکن ها را ممکن کرده است.
دادگر اضافه کرد: در آن دوره اجرای یک کار دانشجویی با حضور ۳۰ دانشجو خیلی جسورانه بود و رضا حداد چنین کرد. در آن دورره من در خیلی از نمایش های وی نقش اصلی را داشتم. کار کردن با او خیلی سخت بود ولی نتیجه همیشه لذت بخش می شد. او بسیار ایده آلیست و همیشه دنبال کارهای بزرگی در تئاتر بود. بنابراین مدتی از تئاتر فاصله گرفت و گفت زمانی به تئاتر برمی گردم که دغدغه مالی نداشته باشم و همین کار را هم انجام داد. حضور رضا حداد در تئاتر ما ضروری بود چون او با رویاهای بلندپروازانه خود، سبب پیشرفت این هنر شد.
این کارگردان با مرور دوره های مختلف فعالیت حداد در تئاتر و سیر تحول کارهای او اضافه کرد: یادمان نمی رود از کجا شروع کردیم تا به اینجا رسیدیم. ما از میدان امام حسین شروع کردیم تا به سالن های حرفه ای تئاتر رسیدیم.
سپس بخشی از موسیقی نمایش «آرون» که یکی از نخستین نمایش های رضا حداد بوده، با نوازندگی رضا تاجبخش و خوانندگی قربان نجفی به صورت بداهه اجرا شد.
در قسمت دیگری از برنامه، کیومرث مرادی، کارگردان و مدرس تئاتر و از دوستان نزدیک حداد روی صحنه رفت و یادداشتی را در رابطه با او خواند.
مرادی در این یادداشت نوشته:
«درباره ی رضا حرف زدن همیشه پیچیده و عجیب بوده و هست.
نمی خواهم در رابطه با ی او و خیرخواهی هایش حرف بزنم
نمی خواهم از بخشندگی و مهربانی اش حرف بزنم
نمی خواهم از سخاوت و صبوری اش حرف بزنم
حتی نمی خواهم از خشم هایش و اضطراب هایش حرف بزنم.
به جایش بگذارید برایتان هایکویی بگویم:
برکه ای فرتوت، غرق در سکوت
غوکی می پرد
آوایی کوتاه، باردیگر سکوت
شبانه های من و رضا پای تلفن
رازهای زیادی بود، امیدها و غم هایی که می گفتیم. گریه می کردیم و می خندیدیم، کارهایی که باید کارگردانی می کرد، خلق می کرد و رویاهایش را داشت.
ولی اکنون و هم اکنون و...
رهایش نماییم، بگذارید برایتان هایکویی بگویم؛ چون رضا عاشق تصویر و صداها بود، او کلام را نکوهش می کرد و تصویر را ستایش. پس بگذارید برایتان هایکویی بگویم:
می نویسم، پاک می کنم، باز می نویسم
باز پاک می کنم، بعد از آن
شکوفه ای می روید
حالا ماییم و انتظار
حالا ماییم و شکوفه ها در این جهان خاکستری
و زندگی و یاد آخرین حرف های شبانه ی من و رضا.
بگذارید آخرین هایکو را برایتان تصویر کنم و تمام:
زندگی کوتاه، ذهن ما حزین، شاید غمگین
رها شده از ما
احساس و نیروی دوست داشتن
بخت یاری مان بود
که به اتمام رسید.
به یاد او و مهربانی هایش»
در ادامه تصاویری از حداد با صدای محمد چرم شیر، نمایشنامه نویسی که حداد بیشتر نمایش های خویش را با متون او اجرا کرده بود، پخش گردید.
چرم شیر در چارچوب یادداشتی به معرفی حداد پرداخت و از او بعنوان مردی یاد کرد که شبیه هیچ کس نیست، مردی که فقط با خودش رقابت می کرد، مردی که ناممکن ها را ممکن می کرد، مردی که خسته بود اما همیشه برای شروع پیشقدم می شد. مردی که غم داشت اما از آن سخن نگفت. با معرفت بود اما گاهی هم بدی دید و...
بعد از پخش این تصاویر، چرم شیر بعنوان دیگر سخنران برنامه روی صحنه رفت اما به جای صحبت کردن، قطعه شعری را خواند که در نمایش «کشتن کفتر چاهی» کار مشترک خودش و رضا حداد استفاده شده بود.
پس از پخش تصاویری از حمید سمندریان و عزت الله انتظامی که نکاتی را در رابطه با یکی از نمایش های حداد بیان کرده بودند، قطب الدین صادقی، کارگردان و مدرس تئاتر بعنوان سخنران بعدی برنامه، با یادآوری یکی از نمایش های حداد که در دهه ۷۰ که در رابطه با تختی اجرا شده بود، نگاه اجتماعی حداد را در این نمایش پرارزش دانست.
او با ابراز تاسف از درگذشت زودهنگام حداد، اضافه کرد: آن چه امشب مرا به وجد می آورد، عشقی است که دوستان رضا به او دارند. من به این دوست داشتن مباهات می کنم و ای کاش این دوستی ها در زمان حیات افراد برقرار باشد.
صادقی با تکیه بر این که جامعه تئاتری باید مانند یک خانواده به تفاوت های یکدیگر احترام بگذارد، تصریح کرد این تنها راه ما برای به بازگشت به عزت انسانی است.
در ادامه تصاویری از کاشت یک نهال بلوط به نام حداد در دامنه های زاگرس پخش گردید و سپس اکبر زنجان پور، بازیگر و کارگردان با سابفه تئاتر برای صحبت دعوت شد. وی در سخنان کوتاهی اظهار داشت که رضا حداد به علت تاثیرگذاری اش در تئاتر ما فراموش نمی شود.
او تصریح کرد که جامعه تئاتری باید یکدیگر را قبول داشته باشند چونکه این تنها راه رشد تئاتر است.
زنجان پور همینطور اخطار داد که در گردآوری تاریخ بسیار ضعیف هستیم و تاریخ تئاترمان هم رو به نابودی است.
سپس آتیلا پسیانی که دوستی نزدیکی با رضا حداد داشته، در بین تشویق حاضران روی صحنه رفت و با صدایی بغض آلود اظهار داشت: روزی که رضا رفت، من ایران نبودم. ما همیشه در رابطه با فوتبال با هم کُری های زیادی داشتیم. آخرین گفتگویمان هم در رابطه با دربی بود. با این که دوستی بسیار نزدیکی داشتیم، دوست بسیار عزیزم رضا، پرسپولیسی بود. او نگران بازی بود و من به رضا اطمینان دادم که پرسپولیس برنده این دربی است و وی خاطرنشان کرد خدا از دهنت بشنود! و آخرین جمله ای بود که به من گفت و امروز برای کسانی که درد رفتن او را دارند، از خدا صبر می خواهم.
آخرین سخنران برنامه شهرام گیل آبادی بود که با ابراز تاسف از وضعیت دشوار تئاتر در زمانه فعلی، از کم توجهی دولت به این هنر ابراز تاسف و از حاضران دعوت کرد یکی از گفتگوهایی را که رضا حداد در رابطه با تئاتر خصوصی انجام داده بود، تماشا کنند. حداد در این گفتگو اخطار داده بود که وقتی دولت حمایت خویش را از تئاتر بردارد، تئاتر ما به ورطه تجاری شدن می افتد و پایگاه مردمی خویش را از دست می دهد.
به گزارش کاراموند به نقل از ایسنا، این برنامه با کارگردانی محمد رحمانیان برگزار شد و در جای جای آن تصاویری از رضا حداد و آثار او به نمایش درآمد. پخش این تصاویر با گریه های آرام برخی از حاضران همراه بود. در قسمت پایانی برنامه، رضا تاجبخش قطعه دیگری موسیقی اجرا کرد.
رضا حداد، کارگردان تئاتر که سال ۴۸ در آباده به دنیا آمده است، نمایش های اول خویش را در شیراز روی صحنه برده بود. او که طرفدار سفت و سخت تیم پرسپولیس بود، در سالروز تولد آتیلا پسیانی که دهم اردیبهشت سال جاری در خانه هنرمندان برگزار شد، با لحنی طنزآمیز گفته بود که تنها ایراد آتیلا اینست که استقلالی است. این کارگردان روز ۲۹ اردیبهشت ماه و تنها چند ساعت پس از قهرمانی تیم پرسپولیس دارفانی را وداع گفت.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب