بی خداحافظی
به گزارش كاراموند فرامرز قریبیان عاشق بازیگری و سینماست و خداحافظی اش از این عرصه را نباید جدی گرفت. در سینما از این خداحافظی ها بسیار مطرح شده اما وسوسه سینما به همین راحتی دست از سر او برنمی دارد. نباید هم بردارد. هنوز انرژی دارد و خوشبختانه بدن سالمی هم دارد؛ اهل ورزش است و هیچ آلودگی ندارد. حتی سیگار كشیدنش هم فقط سر صحنه و در حد یكی دو پك است.
به گزارش كاراموند به نقل از ایسنا، روزنامه ایران نوشت: «فرامرز قریبیان شامگاه روز جمعه ۱۸ بهمن ماه در نشست خبری فیلم «خروج» ابراهیم حاتمی كیا اعلام نمود كه این فیلم آخرین حضور وی در سینماست و با این فیلم از بازیگری خداحافظی خواهد نمود. احمد طالبی نژاد با تاكید بر این كه نقش آفرینی قریبیان را در این فیلم و اساساً آثار حاضر در جشنواره را ندیده است از تثبیت سیماچه شخصیتی معترض برای این بازیگر می گوید.
فرامرز قریبیان از همان فیلم اولش «خاك» سیماچه شخصیتی معترض را به خود نسبت داد و در اغلب كارها همچون «گوزن ها» و حتی «غزل» كه فیلمی عاشقانه بود این سیماچه را حفظ كرد. تعلق او به چنین نقش هایی در وهله اول به فیزیك این بازیگر مرتبط می باشد چون چهره ای مردانه و آماده انفجار را در سیمایش می بینیم. از چنین چهره ای نمی توان توقع داشت كه نقشی باورپذیر از شخصیتی رمانتیك عرضه كند با اینكه یكی دو بار همچون در فیلم «امشب اشكی می ریزد» چنین نقشی را هم تجربه كرده اما چهره مردانه او انگ شخصیت هایی است كه اعتراض دارند. در برخورد شخصی اما او را انسانی بسیار آرام، متین و باشخصیت خواهید یافت كه در عین جدی بودن مهربان است و بر خلاف تصویری كه در فیلم ها از او سراغ داریم اصلاً پرخاشگر و حتی معترض هم نیست البته چندان آرام هم نیست؛ بی مقرر است و پرتكاپو و پرهیز از سكون.
وجه دیگر شكل گیری این سیماچه برای قریبیان از علاقه او به سینمای وسترن و اكشن می آید. او متعلق به نسلی است كه با سینمای وسترن دلباخته سینما شدند. دوران نوجوانی و جوانی آنها مقارن با عصر طلایی سینمای وسترن و سینمای نوآر است. طبیعی است كه این همزمانی بر شخصیت آنها تاثیر بگذارد. حدود ۳۰ سال پیش مسعود كیمیایی نقل كرده بود كه فرامرز قریبیان عاشق فیلم های اكشن است تا جایی كه وقتی فیلم «خاك» را بازی كرد گفت تا زمانی كه اسلحه به دست نگیرم و شلیك نكنم احساس نمی كنم كه بازیگر شده ام.
كارنامه بازیگری فرامرز قریبیان البته خالی از فراز و نشیب هم نیست اما چندین شاه نقش از وی در سینما به یادگار مانده است همچون «گوزن ها» با آن چشم های دودوزن و مهربان «قدرت» شخصیتی كه او بازی می كرد و براستی كه فراموش نشدنی است؛ بویژه در سكانس معروفی كه انگار میدان مسابقه ای برای هر دو بازیگر (بهروز وثوقی و فرامرز قریبیان) است. اساساً پررنگترین مؤلفه بازیگری او چشم هایش است بویژه وقتی نمناك می شود و تصویری از یك مرد ظاهراً معترض اما عاطفی را نقش می بندد. «رد پای گرگ» یكی دیگر از بازی های خوب قریبیان است و همینطور دو همكاری اش با اصغر فرهادی (رقص در غبار و شهر زیبا) كه بسیار درخشان هستند؛ بویژه در «شهر زیبا» كه نقش پیرمردی لجوج و متعصب را چنان باورپذیر عرضه می كند كه انگار این نقش برای او نوشته شده است. البته جای تأسف است كه هیچ وقت فرصتی پیش نیامد تا قریبیان همكاری با بهرام بیضایی و ناصر تقوایی و داریوش مهرجویی را تجربه كند و چند شاه نقش دیگر به كارنامه اش اضافه شود.
فرامرز قریبیان عاشق بازیگری و سینماست و خداحافظی اش از این عرصه را نباید جدی گرفت. در سینما از این خداحافظی ها بسیار مطرح شده اما وسوسه سینما به همین راحتی دست از سر او برنمی دارد. نباید هم بردارد. هنوز انرژی دارد و خوشبختانه بدن سالمی هم دارد؛ اهل ورزش است و هیچ آلودگی ندارد. حتی سیگار كشیدنش هم فقط سر صحنه و در حد یكی دو پك است.
همچنان امیدوارم كه این خداحافظی جدی نباشد و نباید هم باشد. تا وقتی بازیگر می تواند جلوی دوربین ظاهر شود باید كارش را انجام بدهد بویژه كه امروز به شرایط سنی رسیده كه بازیگری با شاخصه های سنی او كم داریم. امیدوارم خداحافظی او صرفاً نوعی اعتراض باشد و باز هم فرامرز قریبیان را بر پرده سینما ببینیم.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب