در بزرگداشت جواد بدیع زاده طرح شد؛
بزرگان واقعی نیازی به واژه استاد ندارند، رخوت در جامعه موسیقی
به گزارش كاراموند آیین نكوداشت استاد جواد بدیع زاده از هنرمندان فقید موسیقی ایرانی روز پنجشنبه با حضور برخی از هنرمندان و پژوهشگران برگزار گردید.
به گزارش كاراموند به نقل از مهر، آئین نكوداشت استاد سید جواد بدیع زاده از هنرمندان فقید موسیقی كشورمان شامگاه روز پنجشنبه ۱۲ اردیبهشت ماه در فرهنگسرای ارسباران تهران برگزار گردید.
رضا مهدوی كارشناس و پژوهشگر موسیقی كه اجرای این برنامه را به عهده داشت، در ابتدای مراسم توضیح داد: جای جای سرزمین ایران در دوره های تاریخی سرشار از شخصیت های برجسته بوده و هست. جواد بدیع زاده پیامبر موسیقی ایران است. او نه تنها در موسیقی بلكه در عرصه اجتماعی، خانواده، دینداری و فرهنگی، سخنوری موفق بود به صورتی كه موسیقی او را عموم مردم درك می كردند. وی به واسطه بنیه و ریشه قوی با شعر و موسیقی الفت داشت.
مهدوی اضافه كرد: بزرگان موسیقی ما شخصیت های موجه و بی نظیری هستند كه باید موسیقی را با آنها اندازه بگیریم. وقتی پرویز یاحقی ویولن می نوازد با روح سیال خود ایران را تداعی می كند. نوازندگی، خوانندگی، حنجره و آواز اصالت های درونی است كه به واسطه روح الهی برون ریزی می شود و قابل كپی بردار نیست. آثار طنز بدیع زاده هم با لحن، شعر، موسیقی در بطن ایرانی بودن قابل درك و فهم است. وی نه برای شهرت بلكه برای بهره برداری نسل های بعدی می خواند و آثارش را حفظ می كرد. این موسیقی رگ و ریشه هایی دارند كه با این نوآوری، ابزار و تكنولوژی نوین به آن نمی رسیم.
مهدوی تصریح كرد: جامعه موسیقی گرفتار رخوت شده و همه دنبال واژه استاد هستند. در حالیكه بزرگان و اساتید واقعی موسیقی ما امضا و اعتبار این مرز و بوم هستند و نیازی به واژه استاد ندارند. موسیقی ایرانی را می توان به چاه نفتی تشبیه كرد كه هنوز كشف نشده است اما من معتقدم با به كارگیری آثار بزرگان و شناساندن آنها به نسل های بعدی یك اعتبار بخشی باردیگر در فضای فرهنگی كشور ایجاد می شود.
اهدای آثار بدیع زاده به موزه موسیقی
الهه بدیع زاده فرزند استاد جواد بدیع زاده هم در این برنامه خاطرنشان كرد: پدرم خیلی دوست داشت خاطراتش به چاپ برسد. چند بار آنها را گم كرد اما باردیگر خاطراتش را بازنویسی كرد. به هر حال به همت سید علیرضا میرعلینقی نگارنده مقدمه كتاب این صورت گرفت و از جانب نشر نی به چاپ رسید. این كتاب در واقع تاریخ موسیقی ایران است.
كیوان بدیع زاده هم تصریح كرد: من از هجده سالگی از خانواده دور شدم برای تحصیل به كشور آلمان رفتم تنها چیزی كه یاد دارم این بود كه در خانه ما همیشه به روی هنرمندان باز بود. من خاطرات پدرم را به آلمان بردم كه دست نخورده بماند و همسرم آنرا به زبان آلمانی ترجمه كرد و به چاپ رساند. پدرم سال ۱۹۳۷ برای پر كردن صفحه به آلمان آمد. صفحات در لندن و بمبئی هند نگهداری می شود و من تلاش دارم صفحات را به خانه موسیقی ایران هدیه كنم.
احمد مقدسی زاده با بیان نوید تولید مجموعه آثار جواد بدیع زاده با خوانندگی سعید اسماعیل زاده و تهیه كنندگی علیرضا امینی تصریح كرد: شاید حضور من در مقابل بزرگان موسیقی پشت تریبون خوشایند نباشد اما بعنوان نماینده نسل جدید كه با نگرش نو به موسیقی نگاه می كند خالی از لطف نیست. از جانب دیگر من معتقدم مطالب آموزشی دانشگاه موسیقی به اشتغال پس از تحصیل كمكی نمی نماید. البته ایرادی به موسیقی آكادمی وارد نیست اما بازار كاری برای فارغ التحصیلان این رشته دیده نمی گردد.
علیرضا میرعلینقی مدرس و پژوهشگر موسیقی هم در این مراسم دقایقی درباره طنز اجتماعی در آثار جواد بدیع زاده برای حاضران صحبت كرد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب